Kelingan jaman cilikanku, wektu iku aku isih tunggal omah karo Pak Tuwo (simbah) sing gaweane saben dina deres klapa kanggo gawe gula jawa. Neng mah siji iku urip bareng-bareng Pak-Mbok Tuwo (simbah), Bapak-Simbok karo anak-anake (aku + adhiku 2), bulikku sing durung rabi.Jaman susah... mangan wae dijatah. Menawa liwet wis mateng, enggal wae dikedhuk banjur ditaningi neng piring, sithik-sithik sing penting rata. Tanduk? wah..... ora ana!!!! Liwet mung pas kanggo mangan ganjel weteng thok ora wareg mung wis ngrasakke sega.
Jangan saben dinane mung jangan bening, ampase sithik duduhe akeh. Lawuh tempe-tahu iku wis luwih saka cukup. Kala-kala ndadar endhog loro, endhoge dibumboni uyah lan bawah sing rada akeh jare gen nglawuhi. Yen endhog wis nyemplung neng wajan, wajan banjur diangkat lan digoyang supaya endhog dadare dadi gedhe jembar. Yen wis mateng banjur diiris didum.
Bareng saiki....... anak-anakku wae yen maem angel, sega akeh, lawuh kari matur insya Alloh ditumbaske. Senenge maem mie, jajanan.
1 komentar:
thanks for visitin my blog. :)
jalabulajunks.blogspot.com
Posting Komentar