Wanci aku isih sekolah neng SMAN 1 Klaten pas kelas III.A1.3, yo koyo lumrahe kanoman ing wektu kuwi, aku wis wiwit seneng karo wong wadon sanajan isih isin-isin malah gak wani ngomong marang bocahe menowo aku tresno karo dheweke.Pengin bange t aku nyedeki bocah kuwi nanging modal gak kuat, ya..... piye maneh wong tuwaku ki mung tani tur manehe mung duwe garapan sepathok. rasane pingin banget aku duwe sepeda motor (wektu kuwi sing lagi apik-apike ya Astrea Star). Tak wanek-waneke matur marang bapak sanajan sejatine ora ketekan atiku lha wong nggo mbayar sekolah wae direwangi utang-utang, aku nyuwun sepeda motor Astrea 800.
E............. opo jawabe bapak? Jawaban sing ora tak nyono-nyono, lan iki ndadekake aku sansaya ngerti werdining urip (sejating gesang). Bapak ngendiko, "Le, ojo seneng golek wah mengko akhire mung wo". Wektu iku aku durung mudeng surosone ngendikane bapak, nanging bareng karo lumakuning wektu, aku banjur mikir lan sadar menawa iku jawaban sing mlebu ono ing 'seprapat tamat'.
Nyatane saiki aku wis nyambut gawe lan alhamdulillah yen duwe sepeda motor ora angel kanggone aku. Aku banjur kelingan ngendikane bapak wektu iku. Werdine mengkene, yen arep duweni barang ojo pisan-pisan gegayuhane mung goleh wah, iki sing ndadekake wong podho ngalalake kabeh cara kanggo ngleksanakake gegayuhane. sakwisi gegayuhane klakon kanthi dalan sing ora bener, banjur konangan marang wong akeh malah dadi wooooo.
0 komentar:
Posting Komentar